Ο Ιπποκράτης προάγει και συστηματοποιεί την Ιατρική Φιλοσοφία, την Φιλοσοφία της Ιατρικής, τη Βιοηθική και την
Ιατρική Δεοντολογία.

Ο Δημόκριτος σε επιστολή του προς τον Ιπποκράτη θεωρεί την "ιστορίην σοφίης ιητρικής αδελφήν και ξύνοικον" (την ιστορία της φιλοσοφίας ως αδελφή της ιατρικής και σύνοικο).

Ο Ιπποκράτης: "δεί ... μετάγειν την σοφίην εις την ιατρική και την ιητρική εις την σόφην".

Ο Γαληνός προϋποθέτει τη σύνδεση φιλοσοφίας και ιατρικής για τη δημιουργία της ιατρικής προσωπικότητας : "όστις άν ιατρός, ή πάντως ούτος έστι και φιλόσοφος".

Ο Κέλσος: Η πρώτη ιατρική γνώση υπήρξε μέρος της σοφίας "primoque medendi scientia sapientiae pars habebatur".

Ο Θεόδωρος Αφεντούλης: "ουδείς ιατρός αφιλοσόφητος".

M. Balint(Μ. Μπαλίντ): "Το φάρμακο που χρησιμοποιείται πιο συχνά στην Ιατρική είναι ο ίδιος ο ιατρός.....
Δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο που να πληροφορεί τον ιατρό σε ποιά δοσολογία πρέπει να γράψει τον εαυτό του, σε ποιά μορφή, πόσο συχνά και ποιά είναι η θεραπευτική δόση."

Ευάγ. Παπανούτσος: "Ότι οι νέοι που σπουδάζουν στα πανεπιστήμιά μας δεν μαθαίνουν ψυχολογία (ψυχολογία γενική, και ιδίως του αρρώστου, όχι τα ψυχικά νοσήματα) το γνωρίζω. Εκείνο που δε γνωρίζω είναι αν υπάρχει ένα καλό εγχειρίδιο, περιεκτικό και σύντομο, με ακρίβεια και σαφήνεια γραμμένο, που μπορεί να τους τα δώσει κανείς να τα μελετήσουν, για να φωτισθούν απάνω στον τρόπο που πρέπει να μεταχειρίζονται όταν θα πλησιάζουν μεθαύριο τους αρρώστους των και θα προσπαθούν να τους γιατρέψουν. Ο άρρωστος δεν είναι απλώς και μόνο ένας οργανισμός που έχασε την ευστάθειά του και κινδυνεύει να πέσει και να διαλυθεί, είναι (προπάντων είναι) ένας άνθρωπος που υποφέρει ψυχικά, και κοιτάζει να πιαστεί από παντού (ιδίως από το γιατρό) για να σωθεί. Χρειάζεται λοιπόν βοήθεια όχι μονο σωματική αλλά και ψυχική. Δυστυχώς κανείς δεν διδάσκει στα πανεπιστήμια τους μέλλοντες γιατρούς έστω και μια στοιχειώδη ψυχολογία του αρρώστου, για να μπορούν να προσφέρουν αυτή τη βοήθεια."

Ευάγ. Παπανούτσος: "...Σήμερα από όλες τις έδρες της επιστημονικής ιατρικής εξαγγέλλεται σοβαρά και με πεποίθηση η αρχή ότι ο καλός γιατρός, για να κάνει όπως πρέπει τη δουλειά του, πρέπει να είναι και καλός ψυχολόγος. Να μπορεί να μπαίνει στην ψυχή των αρρώστων του και να καταλαβαίνει τι γίνεται εκεί, στα σκοτεινά, πίσω από κάποιες απατηλές επιφάσεις. Είναι χαμένος ο γιατρός που στέκεται στα εξωτερικά συμπτώματα της νόσου και προσπαθεί απλώς με την κατάταξή της σε ορισμένη "κατηγορία" να δώσει την αιτιολογία της και να χαράξει τη θεραπευτική του αγωγή. Έναν άρρωστο έχει να γιάνει, όχι μια αρρώστια."

Σπ. Δοξιάδης: "Πότε θα διδαχθούν οι φοιτητές της ιατρικής τις βασικές επιστήμες συμπεριφοράς του ανθρώπου που χωρίς αυτές δε μπορούν να γίνουν καλοί γιατροί με τη σύγχρονη έννοια;
Πότε θα μπει μέσα στο πρόγραμμα των ιατρικών σχολών η σύγχρονη ψυχολογία, η σύγχρονη κοινωνιολογία, ώστε να αποκτηθούν οι βασικές γνώσεις που θα επιτρέψουν αργότερα να αξιοποιούν οι γιατροί την υπόλοιπή τους εκπαίδευση, ώστε να μη γίνουν στενοί θεραπευτές, αλλά πραγματικοί γιατροί που σημαίνει και δάσκαλοι; Ή πότε θα διδαχθούν στόχους και μεθόδους αγωγής θγείας και ιατρικής ηθικής, κάτι που θα ωφελήσει όχι μόνον το κοινωνικό σύνολο, αλλά και εμάς τους ίδιους γιατί θα ανέβει στην εκτίμηση του κόσμου ο ρόλος μας, το έργο μας, η επιστήμη και το απάγγελμά μας;"

Γ. Κ. Δαϊκος: "Ο γιατρός που θα ειπεί στον καρκινοπαθή την αλήθεια για την αρρώστεια, πρέπει να κάνει ιατρική Ανθρωπιστική, να κάνει Ιατρική της προσωπικότητας, να ακούσει τον άρρωστο να του λέγει τα παράπονά του αλλά και να του μιλήσει."

Novack H. D. et al: "...Do patients also have a right not to know?
Is it possible to determine who should be told what, when, and how?
What are the criterions by which we judge if telling is right? Patients evaluation in future studies on telling might include assessments of compliance with the medical regimen, quality of communication with physician and family members, rating of adjustment to illness, or psychological tests of depression and anxiety.

Χ. Γιαμαλάκης (Ιατρός-Χειουργός): "...Θα μιλήσω σήμερα για τον καρκίνο από την πλευρά του πάσχοντος.....
.....Συμπερασματικά, λοιπόν, θα έλεγα: ΝΑΙ στην αλήθεια. Αλλά όχι με την υπεραπλούστευση που μας διακρίνει. ΝΑΙ στην αλήθεια για τον άρρωστο που τη ζητάει και ειδική μεταχείριση για τον άρρωστο που το ξέρει, το διαισθάνεται, αλλά δε θέλει να το ακούσει. Ας μην το ακούσει."